Foto: © 1995sprengenbergrunner

(Derde indruk)

Zagreb / Nijverdal juni 1995. Het is alsof ik er niet meer bij hoor. De groep militairen die onverrichte zaken huiswaarts konden keren. Even waren we na ons verlof ‘stand-by’. Zonder dat het de bedoeling was is het voor ons opeens afgelopen. Af en toe horen we wat over ‘onze jongens’ in Bosnië. Vol zelfvertrouwen en motivatie stapte ik eind mei in het vliegtuig om de klus in Srebrenica te klaren. Helaas, dit keer ging er echt geen bus, geen viertonner of heli, niets! Al gauw behoorde we tot de Pleso-pluisjes te Zagreb. Een periode Bacardi-cola, Heineken, ontwaken met een kater. Samen met Indonesiërs in de rij (die geselecteerd leken op lichaamslengte) voor het eten. Lezen tot de letters beginnen te dansen. Zonnen tot verbrandens toe. Sporten zodat je de volgende dag spierpijn hebt. Maar vooral wachten, veel wachten. Als dan eindelijk het verlossende woord komt van de Luitenant H die als een schoolmeester tussen zijn kinderen staat, is er weinig teken van emotie. We hebben al het één en ander meegemaakt, we staan machteloos. Emoties bewaren we voor thuis, voor familie, geliefden en bekenden. In Soesterberg wacht de pers, we hebben weinig te vertellen. Het verhaal, het gebeuren speelt zich af op een eenzame observatie post, de compound, een patrouille in een niemandsland.

Het verlof was intens, als ware ik een toerist zo beleef ik mijn eigen omgeving. In mijn luxe auto maak ik een extra ritje, de tank is immers vol. Ik heb mezelf toestemming gegeven en trap het gas in. In een Balkan restaurant (waar anders) bestel ik de lekkerste gerechten, maar al naar een paar happen heb ik voldoende. Tegenover me zit een knap vrouwtje, sfeerverlichting en achtergrond muziek. We genieten en vanzelfsprekend blijf ik waarnemen. Ondanks de oorlog vieren we in Nederland 5 mei de bevrijding, maar is er ooit vrede geweest na 1945? War in Bosnië, war in Ruanda, war in Tsjetsjenië. Soms bekruipt me het gevoel dat ik daar nooit ben geweest, een droom, een film. Zoals Camp-Pleso een verkeert geboekte vakantie leek (‘dit is helemaal geen Center Parcs’). Ik zou willen huilen, echter het is zo idioot dat ik alleen kan lachen om de wereldleiders, die een bedenkelijke hoofdrol spelen in een goedkope B-film. Telkens weer lijkt men te vergeten waar het werkelijk om gaat (om die burgers die al jaren niet meer weten hoe een normaal menswaardig bestaan voelt). Men lijkt zich drukker te maken om Flippo’s om de Brent Spar of het weer van morgen.

Als ik hoor dat alle VN gijzelaars zijn vrijgelaten, lijkt Bosnië voor mij ver weg. We kunnen moeilijk de hele dag met een chagrijnig gezicht rondlopen. De werkelijkheid is dat ik thuis zit, wel is waar met een souvenir in de vorm van de ziekte Gordelroos. Maar dat is met pillen, zalfjes, de nodige alcohol en slaap goed te verwerken. Thuis waar plannen worden gemaakt voor de vakantie. De belastingpapieren, de APK of gewoon een andere auto kopen? Zou de kunstenaar Christo niet een gebouw in Sarajevo kunnen inpakken, als een verbandje tegen het bloeden?

Sld 1 Machielsen, Luchtmobiel / Dutchbat3 / UNPROFOR.

Deze tekst werd niet gepubliceerd (want het gebeuren daarna overtrof alles), wel werd de laatste zin geciteerd in de defensie uitgave:
Buddy Bulletin (Thuisfrontcomité) van augustus 1995.

Camp Pleso, Internationale militaire basis van de UN te Zagreb.
Pleso-pluisjes, vast Nederlands staf personeel te Zagreb.
Soesterberg, voormalige militaire vliegbasis.
Flippo, een plastic speelschijfje om te verzamelen.
Brent Spar, Olieplatform dat overbodig was geworden, waarna men het wou laten afzinken in de zee. Hierop kwam protest.
Christo, Bulgaars-Amerikaans beeldend kunstenaar, Christo Vladimirov Javacheff  met name bekend om zijn landschapwerken met kilometers lang inpakdoek.

Foto: © 1995sprengenbergrunner

Tweede indruk. Bosnië, Potočari

Hier 8.1 aan het thuisfront. Ik noteer.

Maart 1995. Mijn verlof nadert. Daarom duren de dagen voort. Kon ik al maar zeggen; “Ik ga mijn tas inpakken”, zoals korporaal D. Helaas, zijn konvooi ging niet. Neem je toch de volgende bus! Maybe yes, maybe no. Wat doen wij hier? Verbeeld ik me nu dat die vrouwelijke locals steeds knapper worden, of ben ik nu echt aan verlof toe. De stemming lijkt om te slaan zonder reden. Alsof er geen beperkingen zijn (minimize). We putten uit de tegenslagen positieve kracht en genieten van een kampvuurtje, schrijven een brief bij kaarslicht. Het volgende moment mopperen we op alles en iedereen. Doe ik vandaag wel of geen jas aan? Hier in dit geitenland is het weer onvoorspelbaar. We hebben achtervolgend in één week sneeuw, tropische temperaturen en regen meegemaakt. Eigenlijk vind ik het niet zo erg dat het nu wat koeler is, want mijn gehele zomeruitrusting staat nog aan de kruidenlaan.

Nu na drie maanden vraag ik me af wat de hoogte en diepte punten zijn. Het laatste is voor de meesten wel duidelijk. Hoewel we menselijkerwijs alles naar onszelf toetrekken. Ons eigen verdrietjes raken ons dieper dan welk gebeuren ook. Deze oorlog is er één als zovele. Een kleine groep die er beter van wordt, een grote groep die er onder gebukt gaat. Soms voel ik me schuldig dat ik fantaseer over de luxe die ik me zal gaan aanschaffen. “Lekker belangrijk, je komt er wel uit hé” (hoor ik anderen in gedachten al zeggen). Het bezoek van de hoogste VN militair de Franse Generaal Bertrand de La Presle was nog een bijzonderheid. Daarna kwam er nog één en nog één … en de laatste neem ik kwalijk dat hij door mijn beeld liep terwijl ik de kroonprins stond te filmen. Zou het echt waar zijn dat mijn amateurbeelden zowel op RTL als op de NOS zijn uitgezonden?!

Vorige week stonden we weer eens vast met de Mercedes, nergens een ANWB telefoonpaal te bekennen. Sterker nog er was niets dan een kale berghelling. Elk moment kon er weer een lading aarde vanaf de berg naar beneden komen (een gevolg van het intensief bomen kappen). Terwijl de sergeant hulp haalt, zie ik twee mannen (met wapens) mijn kant op komen. Ik herinner me hoe Luitenant F trachtte om gewapende moslimjongens tot staan te sommeren, wat zonder resultaat bleef. Nog weet ik niet precies wat te doen. Ze komen nu wel echt dichtbij. Het zijn Serven stel ik vast. Het moment U is bijna aangebroken. Ze groeten. Ondertussen heb ik een houding aangenomen van ik sta hier elke dag mijn auto uit te laten. We babbelen wat over ‘koetjes en kalfjes’. Ze bieden me spontaan een rokertje aan. Ik bedank daarvoor, toch lijkt het vuur gedoofd. Even later komen drie collega’s vanaf de observatie post mij geruststellen. Deze Serven komen hier dagelijks over de enclave grens water halen, om daarna weer terug te keren en verder te gaan met hun ….

De uitstapjes met Luitenant F en sergeant V waren als een bevrijding, na een lange tijd onafgebroken op de compound. Die bezoekjes aan iets wat geen huis mag heten. Bij gastvrije families, waar wij met onze bemodderde laarzen werden binnen gelaten. We kijken rond in de huiskamer, waar kinderogen ons aanstaren achter moeders rokken. We laten wat kleinigheden achter en vervolgen onze weg. Dit beeld zal vast ergens in mijn geheugen blijven, vergezeld van hooimijten, houtstapels en kogelgaten. En natuurlijk de vuilnisbelt! In Srebrenica ziet een jongen kans om een complete vuilniszak te stelen. Een vuilniszak! De vuilniswagen krijgt ongewenst passagiers als we de heuvel oprijden. Boven aangekomen vliegt een mensenmenigte als kraaien op de vrachtwagen af. Die nauwelijks kans krijgt om zijn kont te keren. Toevallig zie we ’s Avonds beelden op tv van een vuilnisbelt in Moskou. De culturele avond ter afsluiting van de Ramadan had een hoogtepunt kunnen zijn. Echter de amateur vertoning die een poging deed om de moslimcultuur uit te dragen was slaapverwekkend. De moslimmeiden die als etalage poppen een lied ten gehore brengen kunnen niet echt boeien. De voordracht van de Iman is monotoon. We kijken wat strak voor ons uit en dromen weg. De fotograaf wacht op het juiste moment. Helaas dat komt niet.

Echt gebeurd hoor! Hier 8.1. roger uit.

Sld 1 Machielsen, Luchtmobiel / Dutchbat3 / UNPROFOR.

Deze tekst stond eerder in de:
Falcon mei 1995 (Defensieblad van 11 Infanteriebrigade Luchtmobiel).

De Volkskrant van woensdag 12 juli 1995 citeerde de volgende regels van mij: “Vorige week stonden we weer eens vast met de Mercedes-jeep in de modder op een berg. Terwijl de sergeant hulp haalt, zie ik twee mannen met wapens mijn kant op komen. Ze komen nu wel echt dichtbij. Het zijn Serven, ze groeten. We babbelen wat over koetjes en kalfjes. Ze bieden me spontaan een rokertje aan”.

8.1., militaire interne aanduiding tijdens radiocontact binnen de enclave.
Thuisfront, term voor allen die ‘thuis’ meeleven met uitgezonden militair.
Konvooi, begeleid transport met bussen door Servisch gebied naar Zagreb (Kroatië). Hiervoor moest toestemming verkregen worden door de Servische autoriteiten. Deze werden in de loop van de periode vaker afgewezen. Dit had grote invloed bijvoorbeeld voor de aanvoer van voedsel en brandstof.
Minimize, kreet ter aanduiding van aangescherpte beperkingen wat betreft voorraden aan vers voedsel, brandstof etc.
Geitenland, veel gehoorde ingeslopen militaire benaming voor de moslim enclave.
“Lekker belangrijk, je komt er wel uit hé”, zin die veelvuldig gebezigd werd als relativering.
“Echt gebeurd hoor”, jolige zin met diepere lading, als reactie op het (foutieve)nieuws waarbij wij zelf (dutchbat3) het onderwerp waren.

Foto: © 1995sprengenbergrunner

Eerste indruk. Bosnië Potočari

Januari 1995. Wachtende huizen in een wit bergachtig landschap. Ondanks de kou hangt er overal wasgoed te drogen. In de witte UN bus vragen we ons af waar de kogelgaten blijven. Als we door een klein dorpje rijden zien we, (voor zover we niet liggen te dutten of verdiept zijn in wazige lectuur) de ‘locals’ bezig met hun dagelijkse behoeften; water, brood, brandstof etc, vervoerd in een mandje voor op een wankele fiets of lopend met een linnen tas en jerrycan. Al gauw is dit beeld ons vertrouwd en zijn we moe van de reis. Verlangen naar een douche en zien uit naar ons onderkomen. Een last valt van ons af als we het UN checkpoint passeren. Daar verwelkomt ons een druk zwaaiende sergeant. In een flits schieten maanden van voorbereiding door me heen. Hiervoor hebben we het gedaan. Een 25 km mars, de vernederingen, het kruipen door de modder, even die knop omzetten (opleiding luchtmobiel / rode baret). Meteen de eerste dag blijk ik te zijn ingeroosterd voor de nachtwacht. In de verte horen we hondengeblaf en af en toe komt er eentje rondscharrelen over de compound. Terwijl mijn maat in het niets tuurt, lees ik een boek wat me even terug brengt in Nederland. Telkens dwalen mijn gedachten af en bemerk ik, dat ik wel lees maar niets in me opneem.

Vrijdagmorgen zitten we in de prefab van mijn overbuurman die dan jarig is. Als we wat presentjes aan het bekijken zijn, vergeten we een moment alles om ons heen en worden we door de sergeant tot de orde van de dag geroepen. Na het acht uur RTL nieuws en de smurfen is het hout hakken geblazen, koffie drinken en ander geneuzel. Als de majoor me laat in de morgen aanspreekt, tussen de grote loodsen, stapels hout en een verdwaalde ezel (“Kees de bok” is de mascotte van het regiment stoottroepen), voel ik dat er op deze plek geen praatje over het weer komt. Nadat ik mijn weg vervolg, laat ik de woorden tot me doordringen. Ik word toegevoegd aan de (pers) voorlichter van de compagnie. Mijn lichaam lijkt een nieuwe impuls gekregen te hebben. Om die energie kwijt te kunnen loop ik mijn eerste rondjes over de compound en raak na acht rondjes de tel kwijt. ’s Avonds als ik bardienst heb probeer ik de chaotische ongeordende gebeurtenissen aan mijn vriendin door te pennen, maar voortdurend word ik gestoord door jongens die bier willen kopen.

Zaterdag proef ik wat aan mijn nieuwe functie als ik in de doka (donker kamer) sta. Bijna vergeet ik dat ik militair ben. “I am from the Dutch press baby, yes from Holland!” Die nacht loop ik beter gekleed wacht en worden we door meiden van de keukengroep verwend met lekkere dingen. We dommelen bijna weg en ik zoek mijn kussen, dat er niet was.

Zondag vind ik de motivatie om mijn plunjebalen uit te pakken, mijn prefab in te richten en een sopje over de vloer te halen. Klaar om mijn slapie te ontvangen.

Maandag, de week is om en ik zit wat afwachtend tussen balken, sterren, strepen en een stip (militaire rangen) Onvoorbereid en niet wetend, wat er precies van mij verwacht word. Vandaag staan we niet meer perplex en doen we wat we doen moeten, maken ons niet druk als het anders loopt of helemaal niet loopt. We maken deel uit van ‘the inner circle’ (het bataljonsblaadje) en lijken onszelf bezig te houden, tot we weer eens van buiten af op de feiten worden gedrukt. Iemand die je aanspreekt in het Engels of andere taal, of als we buiten de compound de slecht geklede burgers zien, met afgetrapte schoenen, een vuil gezicht, zoeken of starend naar iets, maar wat? Als ik dit schrijven beëindig is mijn adjudant op radio Dutchbat, de Maas is weer overstroomd, de cirkel is rond.

Sld 1 Machielsen, Luchtmobiel / Dutchbat3 / UNPROFOR.

Deze tekst stond eerder in de defensie uitgave:
Buddy Bulletin (Thuisfrontcomité) van februari 1995.
Strijdend Nederland, Bondsblad voor Stoottroepen maart 1995.

“Wij zullen nooit vergeten” Srebrenica 11 juli 1995 – 11 juli 2020

Foto © Sprengenbergrunner2018

Layensteig Strimmiger Berg, 28 oktober

We starten deze Traumschleife-wandeling bij Liesenich. Verschillende bomen op een rij langs het pad trekken onze aandacht met elk een naambordje. Voordat we het open landschap verlaten is er een verzorgingspost ingericht door Miez in een grote blokhut. We smullen van de lekkere hapjes. slingeren vervolgens door het dichte bos, met vele beekjes en houten bruggetjes. We lopen over een dicht bladerdek, terwijl de ondergrond geleidelijk overgaat in rotsachtige bodem.

Foto © Sprengenbergrunner2018

Soms lopen we in een soort kom, met aan beide zijden heuvels. Dan zijn daar de klettersteig-passages die het geheel iets avontuurlijks geven, met behulp van aangebrachte ijzeren handgrepen, ladders langs de rotswand klimmen wij naar boven en dalen weer af. Af en toe passeren we oude gesloten leisteengroeven en verlaten ruïnes. Op de hoger gelegen passages hebben we uitzicht over de heuvels van de Hunsrück en de Eifel.

Foto © Sprengenbergrunner2018

hangbrug Geierlay, 29 oktober

Vandaag de blikvanger en de publiekstrekker van deze wandelreis; Hängeseilbrücke Geierlay. We starten deze wandeling bij het slaperige dorpje Mörsdorf. In het hoogseizoen moet het hier behoorlijk druk zijn. Een pension eigenaar lijkt ons naar binnen te willen lokken. Een grote betaal parkeerplaats staat nagenoeg leeg. De brug overspant het Mörsdorfer Bachtal  tussen de plaatsen Mörsdorf en Sosberg. Tot 2017 was het met een lengte van 360 meter de langste voetgangershangbrug van Duitsland.  De langste ligt in de Harz, in het Rappbodetal waar ik mijn hardlooptrainingskamp hield in 2015 en 2016. Deze Titan-RT heeft een lengte van 458 meter. Als we plots de hangbrug ontwaren is er even een moment van bezinning, voor dit staaltje bouwtechniek. Maar ook de absurditeit van deze menselijke maakbaarheid. Maar de brug roept.

Foto © Miezpeek2018

Heel voorzichtig zie ik de groep over de brug schuifelen. Als ik er op loop ervaar ik waarom. De houten planken ondergrond beweegt, aan beide zijden stalen kabels met een roosterwerk. De zwaarte kracht die je naar beneden lijkt te trekken, de diepte in. Ik schuifel ook, nergens in me is een greintje te vinden van die stoere trailer. Angst heb ik niet, maar eenmaal deze 85 centimeter brede brug over is genoeg. Ik kan hem denkbeeldig afvinken, mijn rode baret kan ik hierbij inleveren.

Foto © Sprengenbergrunner2018

Baybachklamm

Aansluitend wandelen we ’s middags vanaf Hotel Restaurant Schmausemühle nabij het dorp Heyweiler de Traumschleife baybachklamm. Het is een wederom een mooie natuurwandeling die we met de groep voor de helft doen. Terwijl de groep het restaurant binnen gaat. Besluiten wij met een drietal nog even de route voort te zetten. Miez geeft aan dat de passages door de nattigheid van afgelopen dagen en de invallende schemer wat ruiger kunnen zijn en onverantwoord om daar met de groep over te gaan.

Foto © Sprengenbergrunner2018

Wij nemen onze eigen verantwoording en met de 2 jongste dames ga ik op pad. Zij loodsen mij een beetje naar voren, een kinderlijk gelukgevoel van een soort padvinderij en iets wat eigenlijk niet mag, komt naar boven. Ik ben in mijn element, wil immer doorgaan. Hoe grilliger de rotsen hoe stoerder wij onszelf vinden. Het is mogelijk het mooiste en groenste stuk wandeling van deze reis. Bij een waterval houden we halt, we maken vele foto’s. Willen ook voortgaan, na elke bocht lijkt het mooier. We klauteren over de glibberige rotsen en enorme boomwortels die vergroeid zijn met de rotsheuvel. Dan wint het verstand het van de wil. We keren om en zijn in een mum van tijd terug. En sluiten met een stralende blik en rode wangen aan bij het gezelschap, waar we een feestmaaltijd krijgen voorgeschoteld. ’s Avonds zoeken we elkaar weer op aan de lange stamtafel, met de nodige alcohol overzien we de gezellige reis, met regionale en werelds (wandel) verhalen van Steenbergen tot Haarle(m).

Foto © Sprengenbergrunner2018

Traumpfad Eltzer Burgpanorama, 30 oktober

Na het ontbijt nemen we afscheid van de ECKTIV wandelgroep. Ik  bezoek solo de Rijksburcht Cochem. Met telkens zicht op de Moezel is het een prachtig plek om eens delen van de Moselsteig te lopen. Als ik de Moezel achter me laat rij ik een steeds minder bebouwd landschap met kale akkers in. In het gehucht Wierschem start ik dit Traumpfad. Lang het pad vele appelbomen met daaronder honderden rottende kleine appels. Dan over een soort struikrovers pad met wederom fruitbomen. Geleidelijk loop ik het bos in terwijl de paden smaller worden, het klimmen en dalen zich afwisselt en de grond bezaaid is met leisteen.  Bij een verscholen zomerhuisje hou ik even halt. Dan is er na een trail afdaling en wat geslinger langs een rivierstroompje de Burg Eltz. Als ik de Burg achter me laat dwaal ik door een bosgebied. Het begint wat te miezeren waarop ik stug doorloop. Met nog een paar kilometer te gaan, giet het uit de lucht en met een zijwind is het guur weer. Op naar huis!

https://www.moselsteig.de/der-moselsteig/home-aktuelles/?type=900913
www.eifelinfo.nl/burg-eltz-sprookjesachtige-burcht-in-het-eltzer-bos/

Foto © Sprengenbergrunner2018

Tijdens de Vechtdaltrail 55 km (30 juni) heb ik een nare knieblessure opgelopen. Die me langzaam steeds verder terug drong. Tot dat ik eindelijk na maanden verminderde training besloot voorlopig te stoppen met hardlopen. Elke week was er wel een moment dat ik verlangde naar pittige klimmen en idiote afdalingen in het Teutoburgerwald. Inmiddels weet ik dat er in heel Duitsland prachtige Traumschleifen zijn of uitdagende Steigen. Zo viel mijn oog op de 410 km Saar- Hunsrück Steig. Dit wandelnatuurpad loopt van Perl aan de Moezel via Idar-Oberstein en de Hunsrück naar Boppard aan de Rijn. Al een tijdje volgde ik meerder wandelsites waaronder die van ECKTIV. Deze kleinschalige wandelorganisatie bied een groepswandelvakantie aan naar de Hunsrück. Hieronder dag 1 van deze meerdaagse wandeltocht.

26 oktober kom ik als laatste in de middag aan in het Hotel Restaurant Landsgasthof Zur Post te Zilshausen. We maken een korte wandeling door het glooiend weidse landschap. Intussen geeft reisleider Miez enkele tips voor het klimmen en dalen. De voorspelde regen en koude temperaturen zorgen er voor dat het programma wordt aangepast. Maar gelukkig voor ons kloppen de weersvoorspellingen niet.

Foto © Sprengenbergrunner2018

Dünnbach Pfad 27 oktober.
Na een uitgebreid ontbijt starten we onze eerste Traumschleife-wandeling, dit Dünnbach Pfad loopt direct langs het hotel. In het bos is een soort kegelbaan, middels een gleuf in boomstammen rollen enkelen van ons een houten balletje omlaag. De attractie heeft verschillende speeltjes om het balletje te verplaatsen. Ik wandel er naast en kijk om me heen, waar een trailpad me naar zich toe trekt. Het is een prachtig grillig mysteries pad, met een soort kalksteen bodem en kromme kleine kleurige weelderig boompjes. Terwijl de anderen terug gaan naar de juiste route, loop ik nog een stukje verder. Even verderop hebben we uitzicht over het Dünnbach dal. Langs het riviertje wandelen we over smalle paden en houten bruggetjes.  Miez wacht ons al op, met koffie en thee. Waarna we onze meegebrachte lunch nuttigen op een picknick tafel. Wellicht hadden we ook ons kostje bij elkaar kunnen scharrelen, want we komen langs tal van appelbomen, walnotenbomen en een pruimenboom. ’s Middags is er vrije besteding na eigen inzicht. De groep blijkt hoofdzakelijk te bestaan uit stelletjes, zodat de enige twee die alleen zijn op deze groepsreis elkaar vinden. Met Reina bezoek ik het vestigingsstadje Kastellaun en de daar gelegen burchtruïne.

Foto © Sprengenbergrunner2018

www.ecktiv.nl/
www.saar-hunsrueck-steig.de/