Foto © Han Savelkoel2017

Mijn aandeel in het totstandkoming van deze station tot station NS Trail

Half november kreeg ik van Han Savelkoel de vraag of ik behulpzaam kon zijn bij een nieuwe NS trail route. Dit is een idee van Han. Mud Sweat Trails bied daarvoor een podium en ondersteuning. Han had zelf al een globale opzet voor deze trail van Holten naar Ommen. Dit kon inderdaad wel beter. En ik ging aan de slag. Halverwege mijn poging op papier ben ik gestopt, want in mijn hoofd liep ik al ver voor. Eerder had ik al een prachtige route bedacht die door het gehele gebied van ons Nationaal Park de Sallandse Heuvelrug gaat. Nu was er echter wel de beperking met de vraag of de route om en nabij de 35 km kon zijn. Ja, en dan moet je keuzes maken en kun je lang niet alle mooie smalle kronkelige paden in de route opnemen.

De zaterdag voordat we de route gingen lopen verken ik met de fiets het laatste deel van de route net voor station Ommen. Daar ken ik niet alle paden. Hoewel ik daar eerder wel 2 wandelroutes heb uitgezet. En een paar jaar geleden nog de Regge meander loop heb gedaan. Aan de andere kant van het spoor, herken ik de hardloop route van crossjes die ik hier liep in de vorige eeuw. Mijn ATB zakt diep weg in de modder. Als ik het spoor weer over ga ontdek ik een voor mij onbekend trail gebiedje ‘De Wolfskuil’. Verderop volg ik het Giethemer Kerkpad met een mooi houten witte bruggetje. Onverhard fiets ik verder langs de Regge. Dit stuk kan ik mij nauwelijks herinneren en zoek naar een pad die mogelijk richting Archemerberg gaat. De eerste keer fiets ik er langs, maar de tweede maal is het raak. En zie ik inderdaad een boeren graspad. En zo kom ik op de camping ’t Voshuus. Blij van deze vondst krijg ik het er warm, terwijl het inmiddels stervenskoud is. Rap fietst ik de Lemelerberg over naar huis (Nijverdal).

Foto © Sprengenbergrunner2017

Zondag morgen word ik afgezet bij het station Holten, het is guur koud weer. Met Han Savelkoel ga ik zwervend richting station Ommen. Mijn voorstel is de route te lopen die ik in mijn hoofd heb om deze dan daarna verder uit te werken. Han gaat akkoord en zo leid ik hem over de Holterberg. Bij de Sprengenberg begint het te regenen en krijgen we het behoorlijk koud. We besluiten even te gaan schuilen en de kaart te raadplegen bij de kort geleden geopende Herberg (Theeschenkerij) de Pas te Haarle. Dan gaan we via mijn standaard route richting Nijverdal. Net voor de Nijverdalseberg buigen we af naar de Hellendoornseberg  langs Schaapskooi Twilhaar en over  ’t Stut. Daar bekruipt me even het gevoel, van waar zijn we mee bezig. Helemaal naar Ommen, weet je wel hoe ver dat is? Na de Eelerberg is het een verrassing voor mij, want hier stopt het bos (en mijn eigen trail). Wel heb ik inmiddels een Noordelijke lus, waarbij ik dan via de Regge heen of terug ga naar Nijverdal. Hier gaat het verder over de grasstrook langs de Boksloot tot aan het Overijsselsch kanaal. Voor de zoveelste keer doe ik mijn windjack maar weer eens aan. Het is even een minder stuk over het asfalt. De Archemer- en Lemelerberg is gelukkig in zicht. Daar maken we een doorsteek bij de zandafgraving. Af en toe train ik in dit gebied, maar dan neem ik gewoon de auto om er te komen. Even genieten op de top en dan door naar het eerder beschreven laatste stuk. Waar gelukkig mijn auto staat. Tja, want verder reizen met de trein dat is me nog al een ommetje. En ik heb begrepen dat je tegenwoordig niet eens meer een los treinkaartje kunt kopen. Het was een prachtige beleving, Han bedankt. Trailers die deze HOT gaan hardlopen veel plezier gewenst.
Nijverdal december 2017.

https://www.mudsweattrails.nl/ns_holten_ommen_trail/

Foto © Sprengenbergrunner2017

Vertical K Serie NL
4 SnowPlanet
28 april 2018

Weer slaap ik prinsheerlijk in den vreemden. Voor de laatste Vertical overnacht ik in het Stayokay te Heemskerk. Een 13e-eeuws kasteel met Oranjerie, Slot Assumburg. Maar veel zie ik niet van dit moois want ik reis na het ontbijt door naar Spaarnwoude.

Vorige week liepen we nog in de warmte nu bij -5 Celsius over een indoor piste. Wat de nodige vragen oproept qua kleding. Maar gelukkig mogen we vooraf de sneeuw betreden. Het is koud, maar bij het omhoog lopen (230 meter) neemt de lichaamswarmte al snel toe. Alleen helemaal boven, bij de kou ventilatoren is een extra kleding laag nodig. Maar wij blijven daar niet staan gaan als een malle omlaag. Ik kleed me dus nogmaals om. Want echt koud is het niet, doordat we de gure wind van buiten hier indoor niet hebben. Het volgende hoofdbreken punt is het drinken. Ik heb bedacht dat ik een thermoskan gebruik. In de jeugdherberg heb ik daar al kokend water in gedaan. Dat moet nu in de plastic flesjes. Dat blijkt toch een minder goed idee. Want inmiddels is het tijd om aan de start te gaan staan. Dom dom, ik had bij aankomst hier mijn sportdrankje klaar en op drink warmte moeten maken. Dan die kan maar op de tafel plaatsen met de dop er af en ergens tijdens de wedstrijd het flesje vullen.

Ongemerkt heb ik zo net voldoende tijd om me bij de klaar staande meute te voegen, voordat we weg mogen. De groepsfoto als ook de uitleg mis ik. Hoe vaak moeten we omhoog?? De race verloopt wat anders omdat er nu een veel groter groep is. Met een tweetal snelle losse lopers. Heuvel op gaat redelijk goed. Ik kom dan ook bij de eerst vijf boven. Afdalen is echter een ander ding, zeker nu de sneeuw nog vers en glad is. Dat veranderd in een rap tempo, ronde na ronde. Niet alleen door alle voetstappen en eventueel wat zand resten onder de (trail)hardloopschoenen, maar ook het springerig en afremmend lopen. Waardoor kuilen in het sneeuwdek ontstaan. Wat steeds grotere sporen en gaten oplevert. Ik zoek mijn spoor aan de zijkant waar de sneeuw hard is. Daarvoor moet ik wel van de ideale lijn afwijken. Daarbij schrikken de fotografen even, omdat ik recht op hun lijk af te komen. Wederom is er hetzelfde scenario met Neequaye Dsane. Die voor me loopt, maar ergens tijdens de race haal ik hem in en loop ik bij hem weg. Mijn blik is gericht op Jonathan van der Krogt. Hij daalt net wat sneller af, maar heuvel op lijk ik beter. In de eindfase van de wedstrijd heb ik het goede ritme te pakken en klamp ik bij hem aan. Wat ik dan niet weet is hoe het klassement wordt opgemaakt. Dat merken we pas na de hele serie. Er blijkt door het punten systeem dat uit gaat van het aantal geregistreerde starters aan de serie gelijk staat aan het aantal punten wat de winnaar krijgt. Volgens mij was dat 32, nummer 2 krijgt dan 31 punten etc. Maar de vrouwen hebben een eigen klassement puntensysteem. Dus de keren dat Anouk voor me was is niet van invloed op mijn punten. De slechtste Vertical van de serie valt weg. Kortom als Jonathan en ik een tijdje samen ten strijde trekken, bleken we achteraf hetzelfde aantal punten te hebben. Ik verkijk me op het aantal klimmen en moet lossen als ik hoor hoe vaak we nog naar boven (beneden) moeten. Ik kraak maar vecht dapper door en kom tevreden over de finish. Tijdens één van de vorige Vertical complimenteerde een deelnemer mij. Hij vond het knap dat ik als master dapper mee streed voor het podium. Nou en dat dacht ik nou ook. Poeh, wie had dit gedacht op mijn 52ste nog eens op een senioren podium. MudSweatTrails, deelnemers bedankt.

De top 3 van het eindklassement :
Heren
1. Jonathan van der Krogt
2. Jeroen Machielsen
3. Sjors van Noort
Dames
1. Anouk Claessens
2. Aletta van Starrenburg
3. Judith Mooy

Foto © Sprengenbergrunner2018

Vertical K Serie NL
3 Wilhelminaberg
21 april 2018

Voor de derde Vertical reis ik af naar Kerkrade. Waar ik overnacht in de voormalige abdij Rolduc. Zodat ik uitgerust de volgende dag kan starten aan de klim op de langste trap van Nederland. Deze Wilhelminaberg is een kunstmatige heuvel te Landgraaf en telt 508 treden. Zou het toeval zijn dat op het terrein van het Hotel men kan starten met het Hertog Limburg Pad? Een lange afstandswandeling van ongeveer 140 km door het oude Hertogdom Limburg. Vooraf had ik nog gedacht dat ik na deze 1 km vertical de dag er na ‘gewoon’ de Halve van Enschede kan doen. Maar de spierpijn op ongebruikelijke plaatsen maakt dat een kansloze missie.

De stenen trap is indrukwekkend, wat mogelijk ook komt door het opties bedrog. De trap is namelijk onderaan breder en deze wordt geleidelijk naar boven steeds smaller. Ik heb gekozen voor mijn weg trainingsschoenen. Dat blijkt geen goede keus, want tot mijn verbazing mogen we het zandpad er naast gebruiken. Als we mogen starten begint de temperatuur ook op te lopen. Mijn flesjes met sportdrank heb ik strategisch neergezet op de draadijzeren wal. Hardlopend stuiven we de traptreden op, maar al snel beginnen de eerste lopers te wandelen. De eerste keren naar boven is het zoeken naar het juiste ritme. Zo neem ik een punt in gedachten tot waar ik probeer te hardlopen en dan stevig door stoempen. Daar waar ik over ga in wandelen kan ik dus ook mooi drinken bedenk ik me. Waarna het flesje iets verder weer neergezet wordt. Helaas verlies ik veel in de afdaling. De pogingen die ik onverhard neem gaan matig. Door het struikgewas probeer ik op de steile helling houvast te vinden aan de takken. Af en toe wijk ik uit naar rechts om als een skiër af te dalen. Ik neig weg te glijden en heb nauwelijks grip.

Heuvel op probeer ik het verlies enigszins goed te maken. Ik hou zicht op Anouk Claessens en Neequaye Dsane. Soms heb ik bovenaan weer bijna aansluiting met Anouk, waarna ze onverhard naar beneden zoeft. Ik geef de onverharde helling op en ga de stenen trap af. Klassementsleider Jonathan van der Krogt is er al lang vandoor, met mogelijk nog een aantal lopers. Maar het is moeilijk te volgen, wie op welke positie loopt in het veld. Van Ralph Apeldoorn hoor ik dat hij wat problemen ondervindt vanwege de warmte. Ik heb wat last van mijn kuit door de klappen die het te verduren heeft. Steeds meer gebruik ik mijn armkracht. De middengeleiders op de trap gebruik ik als hulp, waar ik me afwisselend rechts en links als het ware omhoog trek. Ook naar beneden heb ik een loopvorm gevonden, een soort springlopen. Met de trapleuning binnen handbereik. De traptreden worden steeds afgewisseld met een plateau, wat even het ritme breekt. Je hebt er telkens een soort herstart, met even een blik voor je of om je heen. Die verder gefocust is op de diepte voor je of als je de hoogte in gaat, op de te belopen treden, of de kuiten van je voorganger. Ik lijk stand te houden in de top vijf, maar baal dat ik weer moet buigen voor topper Anouk Claessens. Pas na de finish heb ik door dat Sjors van Noort met een trein vaart op mij inliep, maar ik hem net voorblijf. De dag er na heb ik weer die vreemde spierpijn op de raarste plekken, maar nu ook in mijn ongespierde armen.
13 maal omhoog circa 7 km in …….

Foto © Timo de Boer / MudSweatTrails

Vertical K Serie NL
2 Emma Piramide (Posbank)
14 april 2018

De foutieve telling van de vorige keer is niet aangepast in het klassement. Dat maakt me eigenlijk alleen maar strijdbaarder. Na een aantal weken beginnen we nu aan de serie met elke week een 1km vertical. Een prachtige slingerende weg met haarspeldbochten die je in Nederland niet verwacht brengen me naar de startlocatie. De Emma Piramide is een houten toren op een zandbult op de grens van de gemeente Rozendaal en Rheden. Met een redelijk aanloopstuk bestaand uit een trailpad met wat onregelmatige kuilen en boomwortels in het pad. Voor mij ideaal en zo had ik ook min of meer deze hele serie voorgesteld.

Als ik als tweede boven kom van het pact bedenk ik me dat ik niet met mijn krachten moet smijten en loop de volgende klim wat behoudender omhoog. Ik laat wat lopers voor en sluit aan bij Ralph Apeldoorn en Neequaye Dsane. Ik merk al snel dat zij het moeilijker hebben in de klim dan ik. Mijn trainingsarbeid in Duitsland komt nu van pas voor deze NL vertical. De afdaling lijkt veel op soortgelijke afdaling/klim bij Brochterbeck of Hörstel. We hebben slechts 2 jonge gasten voor ons, type sportschoolboy, die gaande weg in de race terug zakken. Terwijl wij langzaam oprukken en zo de kopgroep vormen. Ik mis de winnaar van de vorige keer; Jonathan van der Krogt. Hij loopt wat achter en oogt niet alsof hij nog gaat aansluiten. Op een gegeven moment als ik los ben begint hij me zelfs elke ronde weer aan te moedigen. Leuk! Ook anderen doen dat. Ik wordt er vrolijk van. De groet/aanmoediging is steeds op ongeveer dezelfde plek, zodat ik weet dat ik goed loop. De voorsprong heb ik gepakt en deze moet ik behouden. Ik mis ook de winnares Anouk Claessens, haar had ik nu ook graag verslaan. Zij heeft een goede vervanger in de persoon van Linda Valent. De sprong naar de eerste plek ging ongepland. Bij de houtentoren is er na de eerste houten treden een versmalling met een schuine zandklim al draaiend om de toren omhoog. Daar kwam net een loper omlaag als Ralph Apeldoorn voor deze opzij gaat en ik vol door ga en net op tijd door een versnelling te plaatsen omhoog schiet. Boven probeer ik steeds de tel zelf goed bij te houden en controleer dat door van Ralph bevestiging te krijgen. Neequaye is inmiddels terug gevallen en ik trek door, waarna Ralph ook moet lossen. De afdaling knal ik nu af en speel een beetje met de klim, mezelf en de andere deelnemers, waarvoor ik moet uitwijken/inhouden/versnellen in eenzelfde klim/afdaling. Beneden roep ik elke keer mijn naam bij de teltafel van MudSweatTrails, zij beginnen mij nu ook aan te moedigen. Mijn drinkplan verloopt goed. Ik heb een flesje bij mijn tas, die ruim voor de start/finish staat, zodat ik daar vanaf ongeveer de 10de klim elke keer een slok kan nemen, en het flesje dan circa 50 meter verder weer neerleg. Ik pak hier winst ten opzichte van de vorige keer toen ik daadwerkelijk ben gestopt om te drinken. Yep eerste!
18 maal omhoog, circa 17 km in 1.45.18.

Zie ook het verslag van Timo de Boer :
https://www.hardloopnieuws.nl/18x-de-emmapiramide-op-en-neer/

Foto © Timo de Boer / MudSweatTrails

Vertical K Serie NL ’18 (duizend hoogtemeters)
1 Pyramide van Austerlitz Woudenberg (Utrechtse Heuvelrug)
24 maart 2018

Het zat er aan te komen. Alle Alpen trail disciplines zijn de afgelopen tien jaar op laaglandbasis in Nederland georganiseerd. Op een gegeven moment bleek men wel klaar te zijn met steeds langere Ultra NL trails. Dus nu de hoogte in. Hoogtemeters maken waar het eigenlijk ondoenlijk is. Sinds een aantal jaren doe ik dat op de heuvels van het Teutoburgerwald en heb ik daar een aantal ‘eigen’ klimmen, die net iets afwijken van de standaard paden van de Hermannsweg. Dichter bij huis, beklom ik al hardlopend 30 maal de mulle zandklim tegen ’t Stut (Nijverdal). En even zo vaak de onverharde klim bij Hotel de Uitkijk (Hellendoorn). Het leek me meteen een prachtige uitdaging een serie van verticale kilometers op vier verschillende locaties in Nederland aangeboden door MudSweatTrails. Omdat er maar 30 deelnemers mochten mee doen aan deze try-out, heb ik me bijna meteen ingeschreven. Een kuit en enkelblessure gaf echter weinig mogelijkheid om meer te doen, of specifieker te trainen. Toch sprokkel ik hier en daar nog wat hoogtemeters bij elkaar, waaronder het trainingskamp Eggegebergte met Geordie Klein.

Op 24 maart is het dan zo ver en kijk ik vanaf de trap van de Piramide van Austerlitz op de Utrechtse Heuvelrug via de treden naar beneden. De diepte in combinatie met de stalen traptreden geven me een beetje een beangstigend gevoel. Ehu dit is anders dan ik me had voorgesteld, kan ik hier überhaupt op hardlopen? We krijgen de laatste instructies en dan mogen we de Piramide beklimmen naar de obelisk op de 36 meter hoge top. Om vervolgens af te dalen, keer op keer. In ken de deelnemers niet behalve Ralph Apeldoorn en hem schat ik ook in als kanshebber voor het eindpodium. Dus het is zaak bij Ralph in de buurt te blijven. We gaan onderlangs gelukkig eerst een rondje om de piramide zodat het hele veld al uit elkaar wordt gerekt. De eerste klim is het dan nog rustig en overzichtelijk. Dat veranderd al snel. Aan de leuning in de middenafscheiding zoeken we houvast, maar die wordt zowel gebruik door de dalende als de klimmende traplopers. Meteen begrijp je het minieme deelnemersveld. Ik vind het een beetje eng, ben geen dertig meer, geen jonge hond. “Whaa, als ik maar niet uitglij, val”. Al gauw moet ik een aantal lopers laten gaan, maar blijf ik in de buurt van Ralph. Ik ga in eerste instantie wat gelijk op met een dame. Zij heeft een wat zware ademhaling en ik schat in dat ik haar later wel voorbij zal stuiven. Maar dat gebeurd niet. Geconcentreerd moet ik me focussen op mijn eigen passen en dan met name naar beneden. Voor me zie ik verschillende methodes van afdalen en ik pas dat ook toe. Al springend, vastgrijpend, ontwijkend, wandelend, stappend en een heel klein beetje hardlopend voldoe ik deze missie. Al snel zijn we natuurlijk de tel kwijt. Gelukkig zijn daarvoor een aantal MudSweatTrail vrijwilligers die dat bij houden. Echter dat blijkt nog een hele klus. En daardoor gaat er geregeld wat mis en lopen zowel ik als Ralph meer dan de gevraagde 44 maal. We belanden daardoor net buiten de top 5. Een mooie positie om te laten zien waar we echt horen. Strijdbaar op naar de volgende uitdaging.
Circa 49 maal omhoog (en omlaag). Afstand ongeveer 7 km in 1.06.56.

Zie ook: https://www.mudsweattrails.nl/44x-de-pyramide-van-austerlitz-op-en-neer/

Foto © Sprengenbergrunner18

Leestip. Mijn trainingskamp februari 2018 over het Eggegebergte, het verlengstuk van het Teutoburgerwald. Blog door gelegenheidstrainingsmaatje Geordie Klein.

https://dutchtrailrunner.com/2018/02/06/eggeweg/