Foto © Sprengenbergrunner2018

Vertical K Serie NL
4 SnowPlanet
28 april 2018

Weer slaap ik prinsheerlijk in den vreemden. Voor de laatste Vertical overnacht ik in het Stayokay te Heemskerk. Een 13e-eeuws kasteel met Oranjerie, Slot Assumburg. Maar veel zie ik niet van dit moois want ik reis na het ontbijt door naar Spaarnwoude.

Vorige week liepen we nog in de warmte nu bij -5 Celsius over een indoor piste. Wat de nodige vragen oproept qua kleding. Maar gelukkig mogen we vooraf de sneeuw betreden. Het is koud, maar bij het omhoog lopen (230 meter) neemt de lichaamswarmte al snel toe. Alleen helemaal boven, bij de kou ventilatoren is een extra kleding laag nodig. Maar wij blijven daar niet staan gaan als een malle omlaag. Ik kleed me dus nogmaals om. Want echt koud is het niet, doordat we de gure wind van buiten hier indoor niet hebben. Het volgende hoofdbreken punt is het drinken. Ik heb bedacht dat ik een thermoskan gebruik. In de jeugdherberg heb ik daar al kokend water in gedaan. Dat moet nu in de plastic flesjes. Dat blijkt toch een minder goed idee. Want inmiddels is het tijd om aan de start te gaan staan. Dom dom, ik had bij aankomst hier mijn sportdrankje klaar en op drink warmte moeten maken. Dan die kan maar op de tafel plaatsen met de dop er af en ergens tijdens de wedstrijd het flesje vullen.

Ongemerkt heb ik zo net voldoende tijd om me bij de klaar staande meute te voegen, voordat we weg mogen. De groepsfoto als ook de uitleg mis ik. Hoe vaak moeten we omhoog?? De race verloopt wat anders omdat er nu een veel groter groep is. Met een tweetal snelle losse lopers. Heuvel op gaat redelijk goed. Ik kom dan ook bij de eerst vijf boven. Afdalen is echter een ander ding, zeker nu de sneeuw nog vers en glad is. Dat veranderd in een rap tempo, ronde na ronde. Niet alleen door alle voetstappen en eventueel wat zand resten onder de (trail)hardloopschoenen, maar ook het springerig en afremmend lopen. Waardoor kuilen in het sneeuwdek ontstaan. Wat steeds grotere sporen en gaten oplevert. Ik zoek mijn spoor aan de zijkant waar de sneeuw hard is. Daarvoor moet ik wel van de ideale lijn afwijken. Daarbij schrikken de fotografen even, omdat ik recht op hun lijk af te komen. Wederom is er hetzelfde scenario met Neequaye Dsane. Die voor me loopt, maar ergens tijdens de race haal ik hem in en loop ik bij hem weg. Mijn blik is gericht op Jonathan van der Krogt. Hij daalt net wat sneller af, maar heuvel op lijk ik beter. In de eindfase van de wedstrijd heb ik het goede ritme te pakken en klamp ik bij hem aan. Wat ik dan niet weet is hoe het klassement wordt opgemaakt. Dat merken we pas na de hele serie. Er blijkt door het punten systeem dat uit gaat van het aantal geregistreerde starters aan de serie gelijk staat aan het aantal punten wat de winnaar krijgt. Volgens mij was dat 32, nummer 2 krijgt dan 31 punten etc. Maar de vrouwen hebben een eigen klassement puntensysteem. Dus de keren dat Anouk voor me was is niet van invloed op mijn punten. De slechtste Vertical van de serie valt weg. Kortom als Jonathan en ik een tijdje samen ten strijde trekken, bleken we achteraf hetzelfde aantal punten te hebben. Ik verkijk me op het aantal klimmen en moet lossen als ik hoor hoe vaak we nog naar boven (beneden) moeten. Ik kraak maar vecht dapper door en kom tevreden over de finish. Tijdens één van de vorige Vertical complimenteerde een deelnemer mij. Hij vond het knap dat ik als master dapper mee streed voor het podium. Nou en dat dacht ik nou ook. Poeh, wie had dit gedacht op mijn 52ste nog eens op een senioren podium. MudSweatTrails, deelnemers bedankt.

De top 3 van het eindklassement :
Heren
1. Jonathan van der Krogt
2. Jeroen Machielsen
3. Sjors van Noort
Dames
1. Anouk Claessens
2. Aletta van Starrenburg
3. Judith Mooy

Foto © Sprengenbergrunner2018

Vertical K Serie NL
3 Wilhelminaberg
21 april 2018

Voor de derde Vertical reis ik af naar Kerkrade. Waar ik overnacht in de voormalige abdij Rolduc. Zodat ik uitgerust de volgende dag kan starten aan de klim op de langste trap van Nederland. Deze Wilhelminaberg is een kunstmatige heuvel te Landgraaf en telt 508 treden. Zou het toeval zijn dat op het terrein van het Hotel men kan starten met het Hertog Limburg Pad? Een lange afstandswandeling van ongeveer 140 km door het oude Hertogdom Limburg. Vooraf had ik nog gedacht dat ik na deze 1 km vertical de dag er na ‘gewoon’ de Halve van Enschede kan doen. Maar de spierpijn op ongebruikelijke plaatsen maakt dat een kansloze missie.

De stenen trap is indrukwekkend, wat mogelijk ook komt door het opties bedrog. De trap is namelijk onderaan breder en deze wordt geleidelijk naar boven steeds smaller. Ik heb gekozen voor mijn weg trainingsschoenen. Dat blijkt geen goede keus, want tot mijn verbazing mogen we het zandpad er naast gebruiken. Als we mogen starten begint de temperatuur ook op te lopen. Mijn flesjes met sportdrank heb ik strategisch neergezet op de draadijzeren wal. Hardlopend stuiven we de traptreden op, maar al snel beginnen de eerste lopers te wandelen. De eerste keren naar boven is het zoeken naar het juiste ritme. Zo neem ik een punt in gedachten tot waar ik probeer te hardlopen en dan stevig door stoempen. Daar waar ik over ga in wandelen kan ik dus ook mooi drinken bedenk ik me. Waarna het flesje iets verder weer neergezet wordt. Helaas verlies ik veel in de afdaling. De pogingen die ik onverhard neem gaan matig. Door het struikgewas probeer ik op de steile helling houvast te vinden aan de takken. Af en toe wijk ik uit naar rechts om als een skiër af te dalen. Ik neig weg te glijden en heb nauwelijks grip.

Heuvel op probeer ik het verlies enigszins goed te maken. Ik hou zicht op Anouk Claessens en Neequaye Dsane. Soms heb ik bovenaan weer bijna aansluiting met Anouk, waarna ze onverhard naar beneden zoeft. Ik geef de onverharde helling op en ga de stenen trap af. Klassementsleider Jonathan van der Krogt is er al lang vandoor, met mogelijk nog een aantal lopers. Maar het is moeilijk te volgen, wie op welke positie loopt in het veld. Van Ralph Apeldoorn hoor ik dat hij wat problemen ondervindt vanwege de warmte. Ik heb wat last van mijn kuit door de klappen die het te verduren heeft. Steeds meer gebruik ik mijn armkracht. De middengeleiders op de trap gebruik ik als hulp, waar ik me afwisselend rechts en links als het ware omhoog trek. Ook naar beneden heb ik een loopvorm gevonden, een soort springlopen. Met de trapleuning binnen handbereik. De traptreden worden steeds afgewisseld met een plateau, wat even het ritme breekt. Je hebt er telkens een soort herstart, met even een blik voor je of om je heen. Die verder gefocust is op de diepte voor je of als je de hoogte in gaat, op de te belopen treden, of de kuiten van je voorganger. Ik lijk stand te houden in de top vijf, maar baal dat ik weer moet buigen voor topper Anouk Claessens. Pas na de finish heb ik door dat Sjors van Noort met een trein vaart op mij inliep, maar ik hem net voorblijf. De dag er na heb ik weer die vreemde spierpijn op de raarste plekken, maar nu ook in mijn ongespierde armen.
13 maal omhoog circa 7 km in …….

Foto © Timo de Boer / MudSweatTrails

Vertical K Serie NL
2 Emma Piramide (Posbank)
14 april 2018

De foutieve telling van de vorige keer is niet aangepast in het klassement. Dat maakt me eigenlijk alleen maar strijdbaarder. Na een aantal weken beginnen we nu aan de serie met elke week een 1km vertical. Een prachtige slingerende weg met haarspeldbochten die je in Nederland niet verwacht brengen me naar de startlocatie. De Emma Piramide is een houten toren op een zandbult op de grens van de gemeente Rozendaal en Rheden. Met een redelijk aanloopstuk bestaand uit een trailpad met wat onregelmatige kuilen en boomwortels in het pad. Voor mij ideaal en zo had ik ook min of meer deze hele serie voorgesteld.

Als ik als tweede boven kom van het pact bedenk ik me dat ik niet met mijn krachten moet smijten en loop de volgende klim wat behoudender omhoog. Ik laat wat lopers voor en sluit aan bij Ralph Apeldoorn en Neequaye Dsane. Ik merk al snel dat zij het moeilijker hebben in de klim dan ik. Mijn trainingsarbeid in Duitsland komt nu van pas voor deze NL vertical. De afdaling lijkt veel op soortgelijke afdaling/klim bij Brochterbeck of Hörstel. We hebben slechts 2 jonge gasten voor ons, type sportschoolboy, die gaande weg in de race terug zakken. Terwijl wij langzaam oprukken en zo de kopgroep vormen. Ik mis de winnaar van de vorige keer; Jonathan van der Krogt. Hij loopt wat achter en oogt niet alsof hij nog gaat aansluiten. Op een gegeven moment als ik los ben begint hij me zelfs elke ronde weer aan te moedigen. Leuk! Ook anderen doen dat. Ik wordt er vrolijk van. De groet/aanmoediging is steeds op ongeveer dezelfde plek, zodat ik weet dat ik goed loop. De voorsprong heb ik gepakt en deze moet ik behouden. Ik mis ook de winnares Anouk Claessens, haar had ik nu ook graag verslaan. Zij heeft een goede vervanger in de persoon van Linda Valent. De sprong naar de eerste plek ging ongepland. Bij de houtentoren is er na de eerste houten treden een versmalling met een schuine zandklim al draaiend om de toren omhoog. Daar kwam net een loper omlaag als Ralph Apeldoorn voor deze opzij gaat en ik vol door ga en net op tijd door een versnelling te plaatsen omhoog schiet. Boven probeer ik steeds de tel zelf goed bij te houden en controleer dat door van Ralph bevestiging te krijgen. Neequaye is inmiddels terug gevallen en ik trek door, waarna Ralph ook moet lossen. De afdaling knal ik nu af en speel een beetje met de klim, mezelf en de andere deelnemers, waarvoor ik moet uitwijken/inhouden/versnellen in eenzelfde klim/afdaling. Beneden roep ik elke keer mijn naam bij de teltafel van MudSweatTrails, zij beginnen mij nu ook aan te moedigen. Mijn drinkplan verloopt goed. Ik heb een flesje bij mijn tas, die ruim voor de start/finish staat, zodat ik daar vanaf ongeveer de 10de klim elke keer een slok kan nemen, en het flesje dan circa 50 meter verder weer neerleg. Ik pak hier winst ten opzichte van de vorige keer toen ik daadwerkelijk ben gestopt om te drinken. Yep eerste!
18 maal omhoog, circa 17 km in 1.45.18.

Zie ook het verslag van Timo de Boer :
https://www.hardloopnieuws.nl/18x-de-emmapiramide-op-en-neer/

Foto © Timo de Boer / MudSweatTrails

Vertical K Serie NL ’18 (duizend hoogtemeters)
1 Pyramide van Austerlitz Woudenberg (Utrechtse Heuvelrug)
24 maart 2018

Het zat er aan te komen. Alle Alpen trail disciplines zijn de afgelopen tien jaar op laaglandbasis in Nederland georganiseerd. Op een gegeven moment bleek men wel klaar te zijn met steeds langere Ultra NL trails. Dus nu de hoogte in. Hoogtemeters maken waar het eigenlijk ondoenlijk is. Sinds een aantal jaren doe ik dat op de heuvels van het Teutoburgerwald en heb ik daar een aantal ‘eigen’ klimmen, die net iets afwijken van de standaard paden van de Hermannsweg. Dichter bij huis, beklom ik al hardlopend 30 maal de mulle zandklim tegen ’t Stut (Nijverdal). En even zo vaak de onverharde klim bij Hotel de Uitkijk (Hellendoorn). Het leek me meteen een prachtige uitdaging een serie van verticale kilometers op vier verschillende locaties in Nederland aangeboden door MudSweatTrails. Omdat er maar 30 deelnemers mochten mee doen aan deze try-out, heb ik me bijna meteen ingeschreven. Een kuit en enkelblessure gaf echter weinig mogelijkheid om meer te doen, of specifieker te trainen. Toch sprokkel ik hier en daar nog wat hoogtemeters bij elkaar, waaronder het trainingskamp Eggegebergte met Geordie Klein.

Op 24 maart is het dan zo ver en kijk ik vanaf de trap van de Piramide van Austerlitz op de Utrechtse Heuvelrug via de treden naar beneden. De diepte in combinatie met de stalen traptreden geven me een beetje een beangstigend gevoel. Ehu dit is anders dan ik me had voorgesteld, kan ik hier überhaupt op hardlopen? We krijgen de laatste instructies en dan mogen we de Piramide beklimmen naar de obelisk op de 36 meter hoge top. Om vervolgens af te dalen, keer op keer. In ken de deelnemers niet behalve Ralph Apeldoorn en hem schat ik ook in als kanshebber voor het eindpodium. Dus het is zaak bij Ralph in de buurt te blijven. We gaan onderlangs gelukkig eerst een rondje om de piramide zodat het hele veld al uit elkaar wordt gerekt. De eerste klim is het dan nog rustig en overzichtelijk. Dat veranderd al snel. Aan de leuning in de middenafscheiding zoeken we houvast, maar die wordt zowel gebruik door de dalende als de klimmende traplopers. Meteen begrijp je het minieme deelnemersveld. Ik vind het een beetje eng, ben geen dertig meer, geen jonge hond. “Whaa, als ik maar niet uitglij, val”. Al gauw moet ik een aantal lopers laten gaan, maar blijf ik in de buurt van Ralph. Ik ga in eerste instantie wat gelijk op met een dame. Zij heeft een wat zware ademhaling en ik schat in dat ik haar later wel voorbij zal stuiven. Maar dat gebeurd niet. Geconcentreerd moet ik me focussen op mijn eigen passen en dan met name naar beneden. Voor me zie ik verschillende methodes van afdalen en ik pas dat ook toe. Al springend, vastgrijpend, ontwijkend, wandelend, stappend en een heel klein beetje hardlopend voldoe ik deze missie. Al snel zijn we natuurlijk de tel kwijt. Gelukkig zijn daarvoor een aantal MudSweatTrail vrijwilligers die dat bij houden. Echter dat blijkt nog een hele klus. En daardoor gaat er geregeld wat mis en lopen zowel ik als Ralph meer dan de gevraagde 44 maal. We belanden daardoor net buiten de top 5. Een mooie positie om te laten zien waar we echt horen. Strijdbaar op naar de volgende uitdaging.
Circa 49 maal omhoog (en omlaag). Afstand ongeveer 7 km in 1.06.56.

Zie ook: https://www.mudsweattrails.nl/44x-de-pyramide-van-austerlitz-op-en-neer/

Foto © Sprengenbergrunner18

Leestip. Mijn trainingskamp februari 2018 over het Eggegebergte, het verlengstuk van het Teutoburgerwald. Blog door gelegenheidstrainingsmaatje Geordie Klein.

https://dutchtrailrunner.com/2018/02/06/eggeweg/

Foto © Han Savelkoel2017

Mijn aandeel in het totstandkoming van deze station tot station NS Trail

Half november kreeg ik van Han Savelkoel de vraag of ik behulpzaam kon zijn bij een nieuwe NS trail route. Dit is een idee van Han. Mud Sweat Trails bied daarvoor een podium en ondersteuning. Han had zelf al een globale opzet voor deze trail van Holten naar Ommen. Dit kon inderdaad wel beter. En ik ging aan de slag. Halverwege mijn poging op papier ben ik gestopt, want in mijn hoofd liep ik al ver voor. Eerder had ik al een prachtige route bedacht die door het gehele gebied van ons Nationaal Park de Sallandse Heuvelrug gaat. Nu was er echter wel de beperking met de vraag of de route om en nabij de 35 km kon zijn. Ja, en dan moet je keuzes maken en kun je lang niet alle mooie smalle kronkelige paden in de route opnemen.

De zaterdag voordat we de route gingen lopen verken ik met de fiets het laatste deel van de route net voor station Ommen. Daar ken ik niet alle paden. Hoewel ik daar eerder wel 2 wandelroutes heb uitgezet. En een paar jaar geleden nog de Regge meander loop heb gedaan. Aan de andere kant van het spoor, herken ik de hardloop route van crossjes die ik hier liep in de vorige eeuw. Mijn ATB zakt diep weg in de modder. Als ik het spoor weer over ga ontdek ik een voor mij onbekend trail gebiedje ‘De Wolfskuil’. Verderop volg ik het Giethemer Kerkpad met een mooi houten witte bruggetje. Onverhard fiets ik verder langs de Regge. Dit stuk kan ik mij nauwelijks herinneren en zoek naar een pad die mogelijk richting Archemerberg gaat. De eerste keer fiets ik er langs, maar de tweede maal is het raak. En zie ik inderdaad een boeren graspad. En zo kom ik op de camping ’t Voshuus. Blij van deze vondst krijg ik het er warm, terwijl het inmiddels stervenskoud is. Rap fietst ik de Lemelerberg over naar huis (Nijverdal).

Foto © Sprengenbergrunner2017

Zondag morgen word ik afgezet bij het station Holten, het is guur koud weer. Met Han Savelkoel ga ik zwervend richting station Ommen. Mijn voorstel is de route te lopen die ik in mijn hoofd heb om deze dan daarna verder uit te werken. Han gaat akkoord en zo leid ik hem over de Holterberg. Bij de Sprengenberg begint het te regenen en krijgen we het behoorlijk koud. We besluiten even te gaan schuilen en de kaart te raadplegen bij de kort geleden geopende Herberg (Theeschenkerij) de Pas te Haarle. Dan gaan we via mijn standaard route richting Nijverdal. Net voor de Nijverdalseberg buigen we af naar de Hellendoornseberg  langs Schaapskooi Twilhaar en over  ’t Stut. Daar bekruipt me even het gevoel, van waar zijn we mee bezig. Helemaal naar Ommen, weet je wel hoe ver dat is? Na de Eelerberg is het een verrassing voor mij, want hier stopt het bos (en mijn eigen trail). Wel heb ik inmiddels een Noordelijke lus, waarbij ik dan via de Regge heen of terug ga naar Nijverdal. Hier gaat het verder over de grasstrook langs de Boksloot tot aan het Overijsselsch kanaal. Voor de zoveelste keer doe ik mijn windjack maar weer eens aan. Het is even een minder stuk over het asfalt. De Archemer- en Lemelerberg is gelukkig in zicht. Daar maken we een doorsteek bij de zandafgraving. Af en toe train ik in dit gebied, maar dan neem ik gewoon de auto om er te komen. Even genieten op de top en dan door naar het eerder beschreven laatste stuk. Waar gelukkig mijn auto staat. Tja, want verder reizen met de trein dat is me nog al een ommetje. En ik heb begrepen dat je tegenwoordig niet eens meer een los treinkaartje kunt kopen. Het was een prachtige beleving, Han bedankt. Trailers die deze HOT gaan hardlopen veel plezier gewenst.
Nijverdal december 2017.

https://www.mudsweattrails.nl/ns_holten_ommen_trail/

Foto © Sprengenbergrunner2017

http://www.sport.be/cretesdespa/2017/nl/

Zaterdag 25 maart 2017

Foto © 2017sprengenbergrunner

 
Als ouwe master wedstrijder valt het niet mee, om me te blijven motiveren voor allerlei trimloopjes. Grotere doelen heb ik nodig. En records, maar die kan ik niet meer lopen. Tja bij de masters, maar daar kraait geen haan naar. Hoewel? Immers een record is een record. Vorig jaar had ik eenzelfde plan, helaas strompelde mijn rechter enkel hevig tegen. Mij kwalificeren voor het WK NL Trail team.
https://www.atletiekunie.nl/nieuws/kwalificatieprocedure-wk-ultratrail-2017  Dit jaar stonden daar 2 kwalificatie races voor op het programma.
De Trail Petit Ballon met een afstand van 52 km en 2300 hoogte meters. En de Trail Decathlon Crêtes de Spa (57 km en 2100 hoogte meters).

De training wordt geleidelijk opgevoerd. Vanaf november probeer ik elke week een training over de heuvels van het Teutoburgerwald te doen. Waar ik mijn eigen trailroute heb vanaf Hörstel richting Brochterbeck. Als belangrijkste prikkels pik ik de Haarlerbergtrail 30km (3de) en de Sukerbietentrail 24km (3de) mee. En maak een uitstapje naar het NK Cross in het Amsterdamse Bos. Waar ik zo van geniet en blij ben met mijn 6de plaats in het veld van M50. Dat ik me gelijk inschrijf voor het NK Halve Marathon (6de M50). Onbedoeld loop ik 2 AV Atletics clubrecords M50, zowel op de 30 km Vorden; 1.59.17 als in Nijmegen 21.1km: 1.21.24.

De nacht van vrijdag op zaterdag 25 maart slaap ik onrustig in een rommelig Belgisch buiten dorp nabij Spa genaamd Pepinster. Voor het eerst kies ik voor mijn Salomon rugzak, ipv mijn oude vertrouwde Osprey. Ik besluit naast 2 flexibele flesjes met 500 ml sportdrank, per uur een grote gel mee te nemen. Als extra nog 2 sportrepen, wat magnesiumtabletten en pijnstillers voor mijn enkel. Drank kan ik bij de 4 verzorgingsposten bijvullen. Alles klaar toch blijven piekeren. Dat ik bijvoorbeeld niet eens voor de NL dames blijf en dat zou niet gek zijn, want zowel Irene Kinnigim als Kim Mulder hebben schitterende prestaties neer gezet. Vooraf is er al een mannenveld bekend,waarmee ik van doen heb; Tim Pleijte, Zac Freudenburg, Dominique Pankow, Geordie Klein, Pascal Schepers en Ralph Apeldoorn. Ik hou me niet voor de domme door te denken dat ik met hun ga/kan strijden. Ik ga mijn eigen race in en vechten voor wat ik waard ben, om zo hoog mogelijk te eindigen. Bij de finish maken we de ballans op. Aan de start bij het Sportcentrum La Fraineuse staat Huub van Noorden, die al zeker is van kwalificatie. Daarnaast Peter van Zon, die zich 2 weken terug heeft gekwalificeerd. Dan opeens dringt de tijd en kom ik er op het laatst achter dat je ergens je tas kunt inleveren. Op naar de start op mijn Inov8 Mudclaws, Craft hemd, Ron Hill trailbroekje, Chaskee hoofddoek en een basic Casio. Daar staan al een paar honderd man/vrouw. Ik murw me naar voren en kies positie achter Freudenburg.

Mee gaan in de stroom. De eerste kilometers is het wat zoeken naar ritme, naar je positie in het gedrang. Waar wat recreanten 3 breed het pad versperren (sukkels). Na de eerste klim is dat gedoe gelijk afgelopen en is er vrij baan. Geordie klein had ik de eerste kilometers in zicht maar die is verdwenen, net als de kopgroep. Mijn positie, bij de eerste 40 of 30?? Het parcours is modderig, zelfs hier en daar nat, met stroompjes water en keien, ongelofelijke veel keien, op zijn Belgisch chaotisch kriskras over het pad verspreid. Kleine en grote keien, soms grijs grind, stukjes afgebrokkeld asfalt, zand en graspaden en wat niet mag ontbreken op een trail, kilometers boomwortelpaden. De eerste post loop ik voorbij. Daarvoor heb ik mijn eerste gel al ingenomen. Inmiddels hebben we een mooi pakt van circa 5 man, waarbij ik heuvel op de sterkste lijk (de anderen gaan eerder wandelen), een enkeling keihard daalt, of op het vlakke flink doortrekt. Gaande weg komen we dichter bij elkaar. En lijken we elkaars tempo te hebben aangevoeld en aangepast. De ski heuvel is pittig, rustig nemen we deze hindernis. Terwijl we wederom een paar plekken opschuiven. Ik word nauwelijks meer ingehaald het zijn slechts de eerder genoemde Belgische kerels die dan voor en dan weer achter me koersen. Als ik een keer wat op kop van het groepje flink doortrek gaat het mis en lopen we fout, gelukkig is het minder dan een kilometer. Opletten en op scherp gezet. Ik meen dat ik onderweg Peter van Zon heb ingehaald. De omgeving is prachtig, maar de ondergrond vergt al onze aandacht. De temperatuur neemt flink toe, het is zelfs al wat warm. Terwijl je vanmorgen nog wel een dikke jas kon aanhebben. Ergens staat Tim Pleijte aan de kant aan te moedigen. En niet veel later Huub van Noorden.

Ik haal positieve motivatie naar boven terwijl ik behendig afdaal over de keien, de modder en de waterstroompjes. In mijn gedachten zie ik mijn dinnetje genieten, voluit lachen van schik en kinderlijke spanning als ze voor het eerst op mijn Mountainbike de vernieuwde ATB route Holten neemt. Vol met slingerende tracks en geen minuut saaie of recht. Zo te genieten, daarvoor ben ik hier, daarvoor moet ik steeds hoger, steeds uitdagender, steeds verder. Daarover haar belangrijke les verpakt in een chocolade ei met 5 wenskaartjes. En ik trok, zowel toen ik het kreeg als voor deze wedstrijd vanmorgen; “Zoek niet altijd naar meer, maar waardeer de dingen die je hebt en ben daar gelukkig mee”. (Ne Cherchez pas toujours a avoir plus, mais appreciez les choses que vous avez et soyez en heureux). Denk even aan mijn ouders, met hun ziekenhuis bezoeken. Dat ze eens wisten wat hun zoon hier deed. Dat ze een schim konden zien. Whaa, ik loop hier hard, trek ten strijde.

Net als ik begin te denken, dit is een mooi groepje, bij de finish een mooi fotootje maken. Samen verder. Beginnen ze af te haken bij een lang doorlopende klim. Een soortgelijke klim heb ik nabij Hörstel, waarbij mijn trainingsmaatje steevast aan het begin heel galant met een ingetogen lach zij “ga maar voor”. En opeens ben ik alleen. Slecht op afstand volgt de Engels sprekende jonge trailer (Gelotte Torbjorn Zweden). Even daarvoor had hij gemeld dat we op de helft zijn. Ruim 3 uur onderweg en ik begin aan een eenzame strijd. De gels blijf ik nemen. Maar in kleine slokjes. Het is nu goed op de route aanduiding linten letten. Geen voorganger te zien. Kilometers lang struin ik alleen waar de linten me voeren. Tot ik wat in zicht krijg en richt me daar vervolgens op. Bij een drankpost laat ik mijn flesje vullen, door 2 jongens. Het gaat me eigenlijk veel te langzaam. Maar ondanks de strijd in me, ben ik kalm. Respect voor de afstand. Een loper die ik bijgehaald heb klampt aan. Ik vind het in dit stadium onprettig en weet dat ik niks meer aan hem heb. Waarop ik na enige tijd een versnelling plaats. En dat lukt.

Door het grote onbekende bos. Het is warmer en warmer geworden, maar soms aan de koude kant van de heuvel met wind even frisser. Blijven drinken! Dan heel in de verte ontwaar ik een loper (Bart Bulckaen België). Het duurt kilometers lang voor ik enigszins bij ben. Een rot stukje asfalt, dan weer in het bos slingerend. Aangekomen bij de kerel, volgt er een ranzige keienmodder afdaling. Ik knal er in, zonder angst, als een jonge god, puur, krachtig. Ik zweef, ik leef. Whaaa! Wonderwel blijf ik op de benen. Ik slinger langs een beekstroompje, spring behendig over keien. Af en toe kijk ik achter om. Wat verwacht ik? Niemand voor of achter me. Hoe ver is het eigenlijk. Heb het idee dat ik de bebouwing nader. Niemand kan het me vertellen! Spreekt/verstaat men hier geen beschaafd Nederlands? En dan is het plots gedaan. Ben ik tussen de huizen, de bewoonde wereld en de finish. Naar links, naar links. 5 uur bikkelen, maar niet echt dood zitten, geen verslapping. Gestreden voor wat ik waard ben. En dat is 13de in dit internationale veld. Het geluksgetal voor gekken en dwazen. Laurens Groeneveld weet me te vertellen dat ik 4de Nederlander ben geworden. Hij complimenteert me met mijn afgetraindheid in vergelijking met de Bödefelder Hollenlauf (NL Ultra team 2014). Verrassend heb ik Ralph Apeldoorn achter me gelaten. Eerste M50.

Overigens was dit ook de kwalificatie race voor de Belgen. Zowel Pascal Schepers als Peter van Zon bleken uitgestapt op de 3de verzorgingspost.

Place Dos NOM Nat Equipe Catégorie Pl/cat temps temps/km
1 5528 Diepart Xavier Bel Now Triathlon SH 1 04.18.20 04.42
2 5546 Deville Mathieu Christian Bel SH 2 04.22.40 04.47
3 5129 Remacle Olivier Bel Herve SH 3 04.25.17 04.49
4 5337 Klein Geordie Ned Trailrunners V1 1 04.47.17 05.13
5 5143 Freudenburg Zac Ned AV’23 SH 4 04.48.08 05.14
6 5314 Jacobs Joris Bel SH 5 04.49.23 05.16
7 5066 Demirkazan Mikail Tur De Valois SH 6 04.52.07 05.19
10 5349 Pankow Dominique Ned SH 9 04.55.18 05.22
11 61015 Gueret Florent Fra Nalys SH 10 04.57.52 05.25
12 5287 Lambotte Benoit Bel Athenee D’Esneu SH 11 05.00.06 05.27
13 5547 Machielsen Jeroen Ned Atletics V2 1 05.03.41 05.31
14 5005 Bulckaen Bart Bel SH 12 05.05.01 05.33
15 5412 Gelotte Torbjorn Swe Glasrikets V1 2 05.09.23 05.38
21 5471 Apeldoorn Ralph Ned V1 5 05.23.32 05.53
30 5282 Ton Leonie Ned A1 1 05.26.51 05.57
52 5166 Mulder Kim Ned A1 2 05.44.21 06.16

Trail routes in Nederland
Route, tekst, foto’s door Jeroen Machielsen voor Losse Veter (Magazine).
Augustus 2012
Trail Numendal – Eelerberg

Foto © 2012sprengenbergrunner

Naam Trail: Trail Numendal – Eelerberg
Locatie: Holten – Nijverdal – Hellendoorn
Naam inzender: Jeroen Machielsen
Gebied: De trail voert de loper door het Nationaal Park Sallandse Heuvelrug, een markant natuurgebied in de provincie Overijssel. De route voert langs uitgestrekte heidevelden die prachtige vergezichten over de omgeving bieden.
Start: NS Station Holten, Stationsstraat 12, 7451 BH Holten
Finish: Camping Eelerberg, Ossenkampweg 4, 7447 PR Hellendoorn
Afstand: 38.0 kilometer
Ondergrond: grotendeels heide en bosondergrond
Hoogtemeters: circa 300 meter
Route gelopen in 2003: https://connect.garmin.com/modern/activity/410858868#.UptLRyhZ2S8.facebook
Route 2017: http://www.looptijden.nl/mijn/parcours/details/414001

Handige weetjes
Bereikbaarheid: Het vertrekpunt ligt bij het NS Station Holten en is dus goed bereikbaar met openbaar vervoer. Naast het station is ook ruime parkeergelegenheid aanwezig. Het eindpunt, Camping Eelerberg, is alleen goed bereikbaar met de auto. Verversingspost onderweg: ja, er is na een paar kilometer een watertappunt bij de dagcamping. De route voert na twintig kilometer langs Nijverdal. Hier zou je even het dorp in kunnen lopen.

ROUTEBESCHRIJVING
We starten onder een stralende zon bij het oude stationsgebouw van Holten, met zicht op de Holterberg. Door een laan met imposante beuken zetten we ons in beweging. Het mulle zandpad vertraagt onze pas. Als we licht stijgend de Enkweg inslaan kijken we wijd uit over de landerijen van het Holterenk. Dan volgt het stuk door en richting Het Numendal via het bergpad. Als je het gebied niet kent loop je grote kans te stranden achter afrasteringen van enorme villa’s. Een trapje loodst ons naar boven door twee prive terreinen (Dikkerspad). Dan steken we de Motieweg over en nemen het parallel gelegen smalle zandpad terwijl we takken ontwijken, deze brengt ons al slingerend in het dal. Via het zandpad (Helhuizerweg) klimmen we voorbij het huis links en nemen het eerste bospad links. We struinen door de in bloei staande paarse heide en kruisen de zandpaden de Heksenweg en de Panoramaweg. Dan volgt er een afdaling door een dennenbos, de ondergrond veert mee en even heb je de neiging om met de armen te klapwieken. We steken voor de tweede maal de Toeristenweg (Holterbergweg) over, zo noemt men in de volksmond deze weg die dwars door het natuurgebied slingert. Dan arriveren we bij de dagcamping Holten (Vossenweg). Schuin over de ligweide nemen we het bospad. Hier lopen we een stukje richting Holten, maar inmiddels hebben de hardloopgasten al lang hun orientatie verloren. We gaan links richting het fietspad (de Oude Hellendoornseweg), dan een paar meter naar links om vervolgens dit trailpad in te duiken. Al slingerend richting Vossenweg uitkomend links op de Eenkhoornweg, links naar de Plaggenweg.

Overal komen we routepaaltjes tegen (hier 65), die een klein gebied doorkruisen. Slechts het Pieterpad en de mountainbikeroute beslaan bijna het hele gebied. Maar beiden ontwijken de mooiste gebieden (de kwetsbare). Rechts bij het uitkijkpunt hebben we het geluk dat we zelfs de torens van Zwolle kunnen zien. De dagjesmensen hebben hun lunch op en zetten traag hun wandeling voort. Wij dalen via de schuilhut af, evenwijdig aan de Diepe Hel. Op weg naar het Hazenpad en de Sprengenberg, met het hoogste punt gelegen op 60 meter. Dit gebied is in het broedseizoen grotendeels afgesloten. Mogelijk bevind zich hier een korhoenpopulatie, deze ernstige bedreigde soort zorgt voor veel beroering in het gebied. We treffen hier ook een beschermde boomsoort, de Jeneverbes (een conifeer). In de winter hangt er een ijzige stilte, het is een gebied van tijdloze innerlijke rust. Verderop steekt de Palthetoren boven de boomtoppen uit. Tot voor kort was hier een rustpunt ingericht en werd het gebied in 2008 uitgeroepen tot mooiste plek van Salland. We passeren de lanen met aan weerszijde Rododendrons. Het gaat op en af bij de Haarlerberg richting de Noetselerberg.

De bewoonde wereld van Nijverdal komt nabij. Langs het oude bezoekerscentrum dalen we verderop af tot de Bonteweg. Ter hoogte van de oude Jeugdherberg nemen we resoluut het schuine bospad links omhoog richting de parkeerplaats bij het buitencentrum Sallandse Heuvelrug (Paarse Poort) alsof we anders een asfaltallergie oplopen. Via het speelbos dalen we weer af richting de N35. Steek beneden de drukke Almeloseweg over bij (fabriek) Rendac, richting Goudzoekerspad volg dan het bospad over ’t Stut richting Het Ravijn Nijverdal. Net voor we het zwembad de Ravijn goed in zicht krijgen lopen we links richting de Hellendoornseberg. De kilometerteller geeft ruim 23 kilometer aan, het lichaam begint te kraken. Al slingerend koersen we richting De Klinkenbelt. De (NK cross) kuil mag natuurlijk niet ontbreken maar wijselijk keren we net aan de rand. De afdaling eindigt bij de Tunnelweg. Aansluitend steken we de Luttenbergerweg over. Hier kom ik aan het improviseren, een goede optie is het volgen van het mountainbikepad. Langs het motorcrossparcours lopen we richting Kronnenzommer met een pittige klim waar mountainbikers dikwijls al wandelend naar boven gaan. Dan start mijn favoriete afdaling, met veel boomwortels, uitgesleten paden, scherpe bochten en hoogteverschillen. Heel even is er een vlak stuk, echter achter de Sanatoriumlaan wacht de bosrijke Eelerberg. Het gebied is relatief rustig door de beperkte recreatievoorzieningen. Daar raak ik bij de Boksloot even het spoor bijster, mijn drinkbelt is leeg en ik ben op. En tenslotte bereiken we de Ossenkampweg, met in de verte het eindpunt.

Dit artikel verscheen eerder in Losse Veter Magazine (Nummer Drie Herfst/Winter 2012).
Zie pagina: 004 – 2/19 004 – 3/19 004 – 4/19.

Klik hier om het magazine (PDF-formaat, 25MB) te downloaden.

 Deze trailroute is het resultaat van meer dan 30 jaar hardlopen en 20 jaar mountainbiken in ons Nationaal Park de Sallandse Heuvelrug.