Foto © 2013sprengenbergrunner

“Never give up on a dream just because of the time it will take to accomplish it. The time will pass anyway.” Earl Nightingale (1921-1989)

Trainen met Giovanni Alberto
April – juli 2013.

Een kort mailtje vanuit Borne zorgt na de Ibbenbüren Klippenlauf voor een bult inspiratie. De winnaar van ‘De 120’ zag me in de uitslagen staan. Gesproken hadden we elkaar niet. Na ‘De 60 van Texel’ ga ik in op de uitnodiging om samen te trainen. Ik ben wat gespannen, maar de blijdschap overheerst. Vrolijk als een kind dat het onbekende van de grote mensen wereld gaat betreden. Hoe het gesprek aan te gaan, nadat dit na de Transalpinerun ’09 abrupt is gestopt. Vooruit kijken, kansen pakken.

Het komt me allemaal bekend voor als ik in Hengelo bij deze Step One atleet in de auto stap. De Ultraloper schuif wat dingen aan de kant die op de zitting liggen. De achterbank is bezaait met sportspullen en flesjes. Het is alsof we immer contact zijn blijven houden. Er hangt een opper positieve stemming. Met een stroom van hardlooppraat komen we aan in Ibbenbüren. We hebben een luisterend oor voor elkaar. Telkens staan we stil, want hij wil me van alles vertellen. Over een kapelletje, een gesneuvelde soldaat, een klimwand, dat hier ooit water stroomde, dat..

Destijds stond ik niet open voor zijn Spartathlon beleving, immers ik had al mijn handen vol aan hetgeen allemaal op me afkwam voor en tijdens de Transalpinerun. Giovanni Alberto had/heeft het beste met mij voor. Maar het was een nogal rare ervaring in 2009 om ongevraagd gecoacht te worden tijden een meerdaagse wedstrijd. Alsof ik net begonnen was met hardlopen en kon hij niet wat van mij leren? Ter kennismaking trailen we die dag begin april slecht 19 km. De week erop noteren we de 25. Voorzichtig laat Alberto me wennen aan de monster klimmen, door de eerste weken halt te houden bij elke top.

De mogelijkheden die me aangedragen worden passen prima op mijn trailpad. Natuurlijk ga ik mee naar Bad Bentheim Alberto! Zaterdag weer Jeroen, Oké doen we. Teutoburgerwald ontdekken, met een persoonlijke coach en parcourskenner. En ultraloper. Wat zeg ik de beste! De beste?? En jij mag mee? Ik mag mee!! Waarom? Giovanni komt er pas na de vierde training achter dat ik ‘Texel’ deed. Nu kan ik helemaal niet meer stuk. “Gaat het” vraagt de man in de witte broek, als we de zoveelste kloten heuvel beklimmen. Hij kucht als een ouwe, dus ik zeg ja en klamp aan. We genieten van de prachtigste uitzichten, schitterende rotspartijen en mooie doorkijkjes. Al dravend vertelt hij over de Spartathlon, over zijn concurrent. De zware trainingen. Hij nodigt ‘goede lopers’ uit om samen met hem te trainen. Met hardlopers onder elkaar gaat het makkelijker en je kunt al trainend kennis met elkaar delen. Giovanni polst geregeld zijn horloge, soms stelt hij voor het tempo te temperen. Maar immer is daar die slopende onaangekondigde versnelling op het eind. Daar waar alles begint te kraken. Ik in mijn eentje juist begin met een soort uitloop tempo. Alle zeilen moet ik bijzetten. Laat me toch niet kennen, door die ouwe, met die skinny beentjes, dat iele lichaam, die kan ik toch wel voor blijven?

Elke training lijkt er een nieuwe uitdaging bij te komen. Wat ik volgens hem wel kan doen. Want het is  zo mooi en je kan het. Alsof deze ongekroonde Ultra grootheid het wil doorgeven. Hij wil na de Spartathlon stoppen, maar eigenlijk ook niet. Ik klapper nog net niet met mijn oren als Alberto voorstelt om mij te begeleiden tijdens een top Ultra strandloop. Niet dat ik ooit gezegd heb dat ik die zou doen. Het is een eer, die ik nauwelijks kan weerstaan. Dan komt hij met een trainingskamp in Zwitserland (wat wonderwel aansluit bij mij eigen voornemen). Ach en als je dat doet, dan kun je je ook wel inschrijven voor “…. .. …”. Dat is prachtig, echt iets voor jou. Maar een paar kilometer meer dan Texel. Voor mijn Trail wedstrijden krijg ik kleine opdrachtjes mee. Tot dat er opeens serieuze zaken ter sprake komen zoals  de Ultra Trail selectie. Het overkomt me als in een flow, die ik laat gebeuren. Van pupil ontwikkel ik me tot meesterknecht. Stoempen over de Hermannsweg bij Bad Iburg. Aan de horizon lonken nieuwe uitdagingen. Bijna opgenomen door de Sparta Twente Bastards mag ik mee naar Winterberg. In een gezelschap van Spartathlongangers draaf ik mee op de flanken van de Rothaarsteig. Zij aan zij met 24uursJeroen, UltrArie (Spartarie), Giovanni Alberto begeleid door TriathlonKnol komt een jongensdroom uit.

Elke heuvel (trail/Ultra) training met Giovanni een kostbaar geschenk. Wat je in het mooiste doosje wilt inpakken, opbergen en de momenten koesteren. Het afzien, de brandende zon, de misselijk makende gels zijn snel vergeten, de herinnering met Alberto op de berg blijft.